Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Duo Reges: constructio interrete. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Non laboro, inquit, de nomine. Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere. Si ista mala sunt, in quae potest incidere sapiens, sapientem esse non esse ad beate vivendum satis. Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Deinde dolorem quem maximum? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet.
Ut pulsi recurrant? Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Qua exposita scire cupio quae causa sit, cur Zeno ab hac antiqua constitutione desciverit, quidnam horum ab eo non sit probatum; Sed tu, ut dignum est tua erga me et philosophiam voluntate ab adolescentulo suscepta, fac ut Metrodori tueare liberos. Iam argumenti ratione conclusi caput esse faciunt ea, quae perspicua dicunt, deinde ordinem sequuntur, tum, quid verum sit in singulis, extrema conclusio est. Urgent tamen et nihil remittunt. Quam multa vitiosa! summum enim bonum et malum vagiens puer utra voluptate diiudicabit, stante an movente? Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro;
Bonum valitudo: miser morbus. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Non enim in ipsa sapientia positum est beatum esse, sed in iis rebus, quas sapientia comparat ad voluptatem. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Que Manilium, ab iisque M. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Qui est in parvis malis. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Quae cum dixisset, finem ille. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.
Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Sin est etiam corpus, ista explanatio naturae nempe hoc effecerit, ut ea, quae ante explanationem tenebamus, relinquamus. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Nos vero, inquit ille; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Quae sequuntur igitur? Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Ipse negat, ut ante dixi, luxuriosorum vitam reprehendendam, nisi plane fatui sint, id est nisi aut cupiant aut metuant. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem.
Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Is enim percontando atque interrogando elicere solebat eorum opiniones, quibuscum disserebat, ut ad ea, quae ii respondissent, si quid videretur, diceret. Equidem e Cn. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Atque ut a corpore ordiar, videsne ut, si quae in membris prava aut debilitata aut inminuta sint, occultent homines? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit;
Haec dicuntur fortasse ieiunius; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Obscura, inquit, quaedam esse confiteor, nec tamen ab illis ita dicuntur de industria, sed inest in rebus ipsis obscuritas. Quid censes in Latino fore? Paria sunt igitur. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;
